2500 kilometrów na liczniku, jedno stłuczone kolano, jedne chlustające wymioty w samochodzie, jedno stado owiec tarasujących drogę, jeden słój miodu z górskich kwiatów, zero spotkań z rumuńską drogówką i - na oko - z dziesięć roboczogodzin pralki po powrocie. Taki jest bilans naszej tegorocznej wyprawy do Transylwanii. Zacnie było.
Ale… czemu do Rumunii? – brwi większości rozmówców jechały zazwyczaj centymetr w górę, gdy Matka informowała ich, że zabiera bachory na wakacje do Transylwanii. A nie wolisz gdzieś nad morze? Na plażę do Grecji? W góry, nasze piękne, polskie? W głowie otwiera się zaraz ten worek stereotypów. Faceci z czarnymi wąsami, żebrzące dzieci, dziurawe drogi, niedźwiedzie biegające po ulicach i – łolaboga – Cyganie!
Węże i drabiny przychodzą Matce do głowy, gdy nasz samochód mknie z zawrotną prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę przez transylwańskie drogi, wyprzedzany przez radosnych lokalnych kierowców busików i ciężarówek. W każdym miejscu, gdzie robimy popas, znajduje się jakaś ciemna wieża z rozklekotaną drewnianą konstrukcją do wspinaczki na szczyt, pod wieżą zaś stragan z gumowymi piłkami i świecącymi wężami.
Mały drewniany domek ze skośnym dachem. Okno pomalowane na biało. Na dachu ciekawska mewa. Przed domem stół kryty ceratą w czerwoną kratę. Przy stole białowłosy starszy pan i równie białowłosa dziewczynka. Na stole dzbanuszek świeżego mleka. W powietrzu zapach morza. Bose stopy, długie jasne wieczory, lenistwo i przygody. Najlepsze wakacje na świecie.
- Waakaaacjeee, znów będą waakaaacjeee! Oł jeeee! A ile dni do wakacji zostało? - tylne siedzenie uparcie umila nam każdą podróż tym właśnie pytaniem. Niewiele, już niewiele! Po zdjęciu w nagłówku zdążyliście się już zorientować, gdzie poniesie nas tym razem - przed nami Tour de Transylwania! Matka przygotowuje się psychicznie przy pomocy wina i lodów, jak to zwykle gdy w perspektywie jest spędzenie kilkunastu godzin z wściekłą hordą w małej metalowej klatce, jaką jest samochód... jednak pozytywne nastawienie to nie wszystko, na spakowanie czeka już wakacyjny niezbędnik do walki z nudą.
Gdy prawie sześć lat temu rodził się Precel, Matka miała w głowie pewną wizję rodzicielstwa. No dobra, akurat gdy się rodził, Matka miała w głowie to, że chciałaby kogoś żywcem obedrzeć ze skóry... ale już wkrótce potem wizja rozwinęła skrzydła niczym ten piękny motyl naiwności z kokonu niezrozumienia. Teraz, kilka dobrych lat później, ogarnęła już Matka, o co w tym całym rodzicielstwie chodzi. Otóż, panie i panowie, trzeba mieć po prostu nieco wyrąbane.
Są takie książki, które służą bardziej do zabawy niż do czytania - i zabawa jest z nimi przednia. Dziś kolejna odsłona naszego cyklu o książkach do zabawy - bo jak coś ma trzy części, to już może być szumnie nazwane cyklem, prawda? A gdyby się okazało, że przegapiliście część pierwszą i drugą, to wiecie co robić. Klikać.
Jak matka była mała, to chciała zostać astronautką. Myślicie, że się jeszcze uda? Na program kosmiczny to już chyba się załapać nie da rady, ale jest jeszcze kilka lat, żeby zarobić kilkanaście milionów i polecieć komercyjnie. Tymczasem bachory też już mają swoje wizje. Precel to by został Iron Manem, alternatrywnie policjantem, bo się ma własny radiowóz i gwizdek. Kluska jest nieco bardziej niestała w uczuciach. Niegdyś pragnęła być straszliwą pirtatką, Fioletową Płastugą. Póżniej kapitanem statku. Potem primabaleriną. A Matka myśli sobie - czemu nie?
