- Szalooom! - wykrzykuje Kluska radośnie, wkraczając rano tanecznym krokiem do piekarni przy skwerze Syjonu w centrum Jerozolimy. - Szalooom! - rozpromienia się młody kasjer-okularnik w fartuchu i stojąca przed nami w kolejce drobna dziewczyna w mundurze, z przewieszoną przez ramię długą bronią z podwieszonym granatnikiem i wystającym z kieszeni spodni Iphonem. A potem przechodzimy do kontemplacji dostępnych rogalików i drożdżówek.

Musztarda po obiedzie, rychło w czas, to futro, co to będzie jutro i jeszcze kilka ludowych mądrości spływa na Matkę przygotowującą zestawienie choinkowych prezentów na pięć dni przed Wigilią. No dobra, nie jest to przemyślany zabieg - ho ho - publicystyczny, tylko nieogarnięcie życiowe na absolutnie legendarnym poziomie. 

No to co puszczamy dziś do kolacji? - pyta Matka znad kanapek do połowy posmarowanych masłem, znad blatu, na którym dla Jaśnie Państwa rozłożone są szynki, sery, miody, dżemy, masła orzechowe, łososie wędzone i jasna cholera wie co jeszcze, bo przecież wiadomo, że decyzja, czym obłożyć chleb na kolację, jest porównywalna do - dajmy na to - wyboru studiów czy ustaleniu, czy Darth Vader jest fajniejszy od Kylo Rena, czy odwrotnie. Znaczy prawie niemożliwa bez dwugodzinnych dywagacji.

Nadchodzi w życiu każdego dzieciatego planszówkowca taki piękny dzień, kiedy może odetchnąć z nieskrywaną ulgą, odkładając na półkę na wieczne zapomnienie wyeksploatowane do obrzydliwości gry w typie memory. Nie zrozumcie Matki źle, w sumie nie ma Matka nic do memory, w ciągu ostatnich czterech lat dosłownie zęby na nim zjadła, rozgrywając zyliard partii w różne jego pochodne. Ale musi być kurde taki moment, kiedy człowiek powie sobie dość. Kiedy spojrzy na potomstwo i uzna, że wyszło już ponad poziom umysłowy złotej rybki, co za tym idzie ogarnie takie planszówki, które wymagają prawdziwego pomyślunku. Dziś dwie takie propozycje - Bitwa o Tortugę i Kraby na fali.

Za oknem niekończące się, monotonie falujące wzgórza Pustyni Judzkiej i niebo w dramatycznym stalowym kolorze. Kiedy robimy postój, Kluska zaczyna kwiczeć radośnie i porykiwać "pustynia! pustynia!", po czym rzuca się pędem przed siebie z takim entuzjazmem, jakby zobaczyła wrota do Disneylandu. Przez chwilę się Matka zastanawia, czy nie pozwolić jej tak biec w cholerę, w końcu przecież jej się znudzi - nic nie ma na tej pustyni, co nie?

Entuzjazm matematyczny w naszym domu rozkłada się zgodnie z krzywą Gaussa. Na jednym końcu jest Precel, pasjonat matematykowania, człowiek, który w przedszkolu na leżakowaniu miał zwyczaj mnożyć sobie w głowie dla rozrywki. Dziwak znaczy. Potem Ojciec z Matką, mieszczący się gdzieś w środku skali, dalej zaś Kluska, która nie bo nie. Znaczy jak już ją człowiek namówi, to radzi sobie zacnie, ale sam proces namawiania to prawdziwa orka na ugorze. I właśnie z myślą o podobnych stworzeniach mamy dla Was dziś fajną matematyczną "grę" - karty matematyczne Grabowskiego "3 KOLORY". U nas się sprawdziła, sprawdzi się i u Was - na dole tego wpisu znajdziecie informacje o konkursie, w którym możecie wygrać taki zestaw.

Jak być może pamiętacie, jakiś czas temu wraz z najznamienitszym przedstawicielem kociej nauki odkrywaliśmy kosmos. Minęło czasu mało-wiele (a jak wiadomo czas jest pojęciem względnym, podlegającym dylatacji i nikt nie zdaje sobie z tego sprawy tak doskonale jak rodzic, który przykładowo czeka na to, aż potomstwo raczy wzuć obuwie, czując, jak w trakcie tego trwającego eony procesu włosy mu siwieją i słysząc jednocześnie w myślach złośliwy, dziecinny chichot Alberta Einsteina) i po raz kolejny możemy z Profesorem Astrokotem wyruszyć w podróż - tym razem do świata fizyki. 

Długie piaszczyste plaże i przybrzeżne promenady, zakurzone, wypełnione sklepikami uliczki starego miasta, ruchliwe targowiska pełne smaków i kolorów, równe białe linie bauhausowych kamienic, w końcu kamień i stal nowoczesnego centrum. Tel Aviv ma wiele twarzy i idealnie nadaje się na włóczęgę - zwłaszcza jeśli co najmniej jedna para stóp jest mała.