Czasem są takie momenty kiedy człowiek czyta, że robi się trochę trudniej i trochę smutniej. Są takie książki, w których emocje leżą na wyciągnięcie ręki , ale czasem trzeba się trochę głębiej nad nimi zastanowić. I dziś będzie o emocjach właśnie. A na wytrwałych, którzy dojadą z nami do końca tego wpisu, czeka konkurs!

Wakacje. Trudny czas spędzający sen z powiek każdego rodzica. Czas bez przedszkola, bez babci, bez ulubionego placu zabaw, bez tych zabawek, co się je rzuca na żer rozszalałej zgrai, by kupić sobie pięć minutek na kawę. Czas, w którym człowiek z jednej strony by sobie odpoczął (ha! dobre sobie!), z drugiej jednak, kurde, chętnie by coś nowego ciekawego zobaczył. No więc jak to zrobić? 

Gdy urodził się Precel, a życie znienacka wywróciło się do góry nogami, pojawiło się w matczynej głowie wiele pomysłów rozwojowo- wychowawczych. Wiecie jak jest - siedzi człowiek nad tym dzieckiem, patrzy na nie i palma całkiem mu odbija. Wkrótce jednak okazało się, że Matka jest typem rodzica chronicznie leniwego, który nad bieganie na zajęcia rozwojowe przedkłada wspólne leżenie na podłodze. I tak nam już zostało. Co nie znaczy, że przy okazji tego leżenia nie zdarza nam się wypłynąć na nieco ambitniejsze wody.  Niedawno pokazywaliśmy wam karty matematyczne do nauki odejmowania i dodawania, dziś kolej na kolejne 'pomoce naukowe' - przed wami seria Kapitan Nauka wydawnictwa Edgard.

Dawno nie było na blogasku nic o muzeach, ale to nie znaczy, że bachory zaprzestały prób doprowadzenia obsługi krakowskich przybytków kultury do obłędu. Regularnie spuszczamy bachory ze smyczy w progach tych szacownych instytucji. Jak dotąd zachęcaliśmy Was głównie do szaleństw w muzeach sztuki, więc dziś coś z zupełnie innej beczki - Muzeum Inżynierii Miejskiej.

Okruchy codzienności wpadają w szkło aparatu. Matka łapie je wszystkie – jedne wielkie i ważne, drugie malutkie, w nieskończoność powtarzalne. Potem okazuje się, że wszystkie są tak samo cenne.

Na początku Matka doszła do wniosku, że o Dzieciach z Bullerbyn nie ma sensu pisać. No dajcie spokój, lektura szkolna, każdy przecież zna, tylko się człowiek będzie produkował bez sensu. A potem wpadło nam w łapska nowe wydanie - duże, kolorowe, zilustrowane tak fajnie, że nie sposób nie uśmiechnąć się od ucha do ucha (takie Matce podwójne zaprzeczenie wyszło, a co!).

Wiele lat temu, w czasach studenckich, gdy byliśmy piękni, młodzi, bezdzietni i znacznie chudsi, niejeden wieczór spędziliśmy z przyjaciółmi nad Carcassone. Gdy tylko Matka zobaczyła edycję dziecięcą, musiała natychmiast położyć na niej swoje szpony. A potem wystarczyła jedna partia, żebyśmy wiedzieli bez pudła - Dzieci z Carcassone to naprawdę kawał dobrej gry dla przedszkolaka.

Twarz zawsze umorusana do tego stopnia, że czasem trudno rozpoznać, czy to nasze dziecko, czy sąsiada. Ręce pobazgrane mazakami. Bluzka polana sokiem. Z ust nieustanny słowotok - jak nie monolog o Spider-manie, to piosenka o stukających kopytkami konikach. W sklepie mięsnym zachwyt nad surową wątróbką. Na głowie błyszcząca korona z dyndającym serduszkiem. Po prostu najgorsza księżniczka.