Na dźwięk słowa "tusz" przeciętny rodzic sztywnieje, wytrzeszcza oczy i zastyga niczym łania schwytana w światła reflektorów nadjeżdżającego TIRa. Albo zaczyna chichotać nerwowo i umyka w podskokach za siódme morze. Powiedzmy sobie szczerze - spustoszenie, jakiego Kluska jest w stanie dokonać przy użyciu tuszu i pieczątek w ciągu zaledwie kwadransa jest naprawdę imponujące. Raz było tak, że Ojciec przez trzy dni nie mógł się domyć. Dlatego z prac twórczo abstrakcyjnych przerzuciliśmy się na zabawy konkretne, łatwiejsze do opanowania, a przede wszystkim przeprowadzane przy pomocy tuszy świetnie zmywalnych. Dziś przed wami dwie takie propozycje.

Przede wszystkim muszą być fajne, ale nie czarujmy się, inne czynniki też grają rolę - dobrze, by były w rozmiarze podręcznym, mieszczącym się do wypchanej po brzegi walizki. A już idealnie, jeśli sprawdzą się w różnych grupach wiekowych, żeby się młodszy potwór nie frustrował, a starszy nie nudził. Do tej puli dorzucamy jeszcze łamigłówkę jednoosobową dla takich, co lubią, jak główka pracuje, i już jesteśmy gotowi do wakacyjnych rozgrywek. A na końcu tego wpisu mamy dla Was jeszcze konkurs!

Są takie książki, które będziemy chyba czytać w nieskończoność. Serio, oczyma wyobraźni widzi Matka czasami takie sceny, kiedy trzydziestoletni Precel wraca z pracy i od progu biegnie w stronę półki z książkami, tubalnym głosem żądając, żeby czytać mu teraz-zaraz-natychmiast tą książkę, bo już od dwóch dni nie mieliśmy jej w rękach i on zdążył zapomnieć, że zna ją całkowicie na pamięć. Tak właśnie jest z przygodami Una i Matiego.

Szósta rano, Precel przychodzi powiedzieć, że jest głodny. W myślach przeklinasz zabudowaną lodówkę, której drzwi otwiera się tak pierońsko ciężko, że smarkacz sam nie da rady. Kluska coś tam stęka przez sen, ściskając pod pachami kolekcję pluszowych królików, ale wiadomo, że zaraz siódmym zmysłem wyczuje jedzenie na stole i przyczłapie do kuchni. 

Kocim niewolnikiem zostaje się niezauważenie. Matka pierwszego futrzaka przyniosła wiele lat temu ze stajni. Wyglądał, jak to mówią, „bidnie”. Szybko okazało się, że to jakaś sztuczka – bestia była wybredna, nachalnie dopominająca się uwagi i w krótkim czasie owinęła sobie domowników wokół małego pazurka. Od tego czasu nie było już dla nas ratunku. Dziś dwie książki dla podobnych nam kocich wielbicieli – Opowiem ci, Mamo, co robią koty oraz Oto kot.

Dawno nic nie pisaliśmy o tym, w jakich krakowskich restauracjach dobrze się bywa z nieletnimi potworami. Część z Was mogła zapewne dojść do – jakże mylnego – wrażenia, że Matka przestała się starać o tytuł Chujowej Pani Domu i zaczęła coś gotować. Otóż nie, po prostu sezon na dobre rzeczy się rozkręcił, więc czasem zamiast obiadu rzucamy na stół kilo bobu czy czereśni i wszyscy są z tego bardzo zadowoleni. Tymczasem jest parę miejsc, które polecić warto. Dziś restauracja wegetariańska Glonojad i hinduskie Hurry Curry.

Uwaga, uwaga! Mamy dla Was konkurs - niecierpliwi niech lecą na koniec tego wpisu. Gdy na rynku pojawiały się pierwsze książki z gatunku antykolorowanek, Matka kwiczała z zachwytu. Powiedzmy sobie szczerze – tradycyjne kolorowanki mają wyjątkowo małe wzięcie w naszym domu. Właściwie jedyną osobą, która czuje do nich jakikolwiek pociąg, jest sama rodzicielka (jak mogliście się przekonać tu). Tymczasem parę lat minęło i na rynku mamy zatrzęsienie różnych bazgrołkowych alternatyw. I dobrze, bo  polecenia „pokoloruj starannie i nie wyjeżdżaj za linie” najchętniej potraktowalibyśmy miotaczem płomieni. Dziś przed Wami dwie nowe propozycje z naszej półki – Książka do bazgrania (miłość Kluski) i Wytęż wzrok (zajawka Precla).

No dobra, łatwo nie było. Matka może i w duchu liczyła na to, że trochę fotek do nas spłynie, ale prawie stu zgłoszeń to się nie spodziewała, kurdebele. Wniosek z tego jeden- jak zwykle Was nie doceniła. No i bądźże tu teraz babo mądra. Chichocząc (troszkę przez łzy) z nadesłanych przez Was fotek, z głupia frant postanowiła Matka również zerknąć w statystyki blogaska. I tam znalazła rzeczy, których umysłem nie ogarniecie.