A wiecie, że dla Matki to jest jeden z ulubionych momentów jeśli chodzi o prowadzenie blogaska? Chodzi oczywiście o ten okres, kiedy spływają wasze focie na konkurs urodzinowy. Bo otwiera człowiek maila, a tam cuda. Czyli Wy.

La vie, la vie, la vie, la vie - nuci Matka pod nosem w nieskończoność.  Serio, w nieskończoność.  No bo przecież nic tak do ucha nie wchodzi... Pokażcie no człowieka w podeszłym matczynym wieku, który nie ma w głowie eksplozji sentymentu na dźwięk tej melodii. A gdy trafia się okazja, by swoje starcze sentymenty przeszczepić na młodszy grunt, to Matka kwiczy radośnie i biegnie w podskokach.  Wprawdzie na początku jest szok kulturowy, bo teraz już po polsku śpiewają, ale co tam. Bierzemy z całym dobrodziejstwem inwentarza - serial, komiks i gry planszowe!

Klocki, puzzle, kulodromy - to nie u nas. Poszukując inspiracji prezentowych zbacza Matka z utartych ścieżek, wygrzebując perły z otchłani internetu. Takie, które ma ochotę kupić sobie sama, ale na szczęście nie musi, bo jest pretekst w postaci Międzynarodowego Dnia Potwora.

Pszczółki, kwiatki, ptaszki, takie tam rzeczy. Niby śmichy-chichy, ale dziś będzie na serio. To właściwie jak i kiedy rozmawiać z potomstwem o potomstwie? No przecież przy pomocy książek, oczywista oczywistość. Dziś mamy na tapecie cztery "pomoce naukowe" w bardzo różnym stylu i o różnym stopniu szczegółowości. Bo co do tego, że trzeba o seksie gadać, nie ma chyba wątpliwości, co?

Cuda. No cuda. Dawno nie nie było na naszej półce książek o tytułach tak dobrze (a przy tym zgrabnie i pomysłowo) oddających zawartość. Już rzut oka na okładki sprawia, że Matka się potyka o własny entuzjazm biegnąc po portfel. Bo ładniej się chyba nie da. Zresztą zobaczcie sami. Cuda wianki i Cuda-niewidy nie stanowią serii - to dwie zupełnie różne książki, choć połączone nazwiskiem autorki, stylem, estetyką i przede wszystkim fascynacją polskim folklorem.

Trzecie urodziny blogaska, wino wypite, ciastka nie zjedzone (jeszcze, bo nie mieliśmy ciastek, ale coś Matka czuje, że będzie się działo), najwyższy czas wystartować z dorocznym konkursem urodzinowym! Tak, zgadliście, będzie fotograficzny. My mamy jak zwykle górkę nagród do rozdania, wy macie urządzenia rejestrujące codzienny chaos, więc razem powinno nam się udać.

Trzy lata. Słownie trzy. Robi wrażenie, co nie? Teraz to już Matka jest taką wyjadaczką tej blogosfery, że normalnie mucha nie siada i już zaraz, za momencik zaczną wydzwaniać wszystkie telewizje śniadaniowe, a Matka to im odpowie, że nawet chętnie przyjedzie zjeść darmowe ciasteczka, ale nie, nie, jest kobietą odpowiedzialną i musi dzieciom ugotować trzydaniowy obiad z deserem. I spodnie poprasować w kancik. Także z wielkim żalem, ale nie...

Ale jak to, Czerwony Kapturek ma jakieś wersje? W okresie bezdzietnym budziło to w Matce spore zdumienie. No dajcie spokój, myślała sobie, jeszcze czego, że niby myśliwy nie rozwala wilka na końcu, tak? A potem okazało się, że dzieci są różne, to i Czerwone Kapturki są różne. I fajnie! No to dziś trzy różne książki, trzy różne Kapturki, a każda całkiem inna. Jedna nawet nie jest czerwona, wierzcie lub nie!