a

Ojciec i Matka - jako rodzice świadomi i oczytani – wiedzą doskonale, że dziecię trzeba wychowywać przy zastosowaniu idei takich jak bliskość i poszanowanie, dużo głaskać, tłumaczyć i ze spokojem przyjmować fakt, że usmarkany po pachy stwór terroryzuje cały dom, bo banan zbyt krzywy a ser za mało żółty. Znają również instytucję buntu dwulatka i różnorakie światłe metody radzenia sobie z tym problemem. Proponują jednakże, aby większość tych światłych porad autorzy wsadzili sobie tam, gdzie słońce nie sięga.

Jest takie miejsce na mapie Krakowa, gdzie można bez skrępowania spuścić potwory ze smyczy, gdzie mogą biegać, popychać różne rzeczy i walić w nie, mogą nawet porykiwać ku swej uciesze. I nikomu to nie przeszkadza, nie musisz nawet latać za nimi z obawy, że coś rozwalą – bo wszystko jest bardzo, ale to bardzo potworoodporne. Dodatkowo wmawiasz sobie, że coś rozwijającego z tego wyniosą, wszak obcują z nauką!

Za jakieś dziesięć lat Precel i Kluska będą najpewniej głęboko zażenowani faktem, że ich starzy spotykają się ze znajomymi po to, żeby grać w gry planszowe. Ale Matka musi wyznać, że w skrytości ducha wierzy, że zostanie im trochę oleju w głowie. W ramach tej nadziei ukryła głęboko w piwnicy pierwszą edycję Descenta – tylko po to, żeby bachorom i ich przyszłej ekipie spuścić kiedyś solidny łomot jako mroczna władczyni podziemi... muhahaha! 

Zacznijmy od prostego pytania – czy uważasz dziecko za kretyna? Nie? To czemu tak je traktujesz grając z nim w planszówki? Lista grzechów dorosłych siadających do rozgrywki z dziećmi jest długa. Wszystkie popełniamy w dobrej wierze i z jak najlepszymi intencjami, zupełnie się przy tym nie zastanawiając, jak idiotyczne wzorce przekazujemy. Przygotowaliśmy więc krótki poradnik o tym, jak mądrze grać z dzieckiem w gry planszowe.

W maju było bardzo syto, bo w łapska potworów wpadło trochę nowości. Fajne promocje w Playstation Store, grzechem byłoby nie kupić, prawda? Sami wiecie. Prezentujemy swoje trzy grosze w temacie Foodo Kitchen, Child of Light i Raymen Legends. Tym ostatnim Precel zajawił się do tego stopnia, że Matka musiała mu wyperswadować noszenie rękawiczek w trzydziestostopniowym upale…

W maju graliśmy w nową grę pt. "Ile truskawek potwór może na raz wepchnąć do ust zanim dostanie odruchu wymiotnego". Kluska rozgadała się na dobre i nie daje nam żyć, bo japa jej się nie zamyka. Szczególnie jest to przyjemne o 5 rano. Precel przestał zajmować się tylko i wyłącznie piratami i łaskawszym okiem spojrzał na wulkany i dinozaury. Dusioł zaś wszedł z Preclem w komitywę, ewidentnie przeklasyfikowując go z "to małe, ruchliwe i śmierdzące" na "najwyraźniej jakaś wersja moich dorosłych niewolników, przy pewnej dozie wysiłku da się wytresować do miziania".

Precel jest czytelnikiem kompulsywnym, jak również awanturującym się. Znaczy lubi czytać w kółko to samo, a nieśmiałe próby protestów ucisza w zalążku. A w kółko nie oznacza wcale często – o nie. W kółko oznacza do momentu, gdy Matce się dźwiga. Do momentu, gdy mózg wypływa jej uszami, a zbudzona z najgłębszego snu o każdej porze nocy jest w stanie na wyrywki lecieć tekstem z pamięci. I oto w naszym domu niepodzielnie władają obecnie Śnieżek i Węgielek.

Jeszcze dwa dni temu żar lał się z nieba i słońce chciało nas zabić, masakra jakaś. A teraz deszcz błogo wali o szyby i Precel chodził po domu w kaloszach na wypadek, gdyby Wisła nas zalała. I wtedy wszyscy marudzili, i teraz marudzą, nie dogodzisz. Wszyscy dorośli oczywiście, bo potwory na widok deszczu nie marudzą nigdy. Potwory wielbią deszcz.