Cztery lata temu lekarka patrzy w monitor ze sztucznym uśmiechem, który Matki nie uspakaja ani odrobinę. Precel jest spóźniony już dwa tygodnie, do tego wielki, a wód płodowych mało. W Święto Zmarłych niech pani lepiej nie rodzi, dobrze? Jakby Matka miała w tej kwestii coś do powiedzenia! Precel był uparty już w życiu płodowym i nie wygląda na to, żeby miał się kiedykolwiek zmienić.

We wrześniu różne rzeczy leciały z nieba - głównie kasztany, żołędzie i liście, choć okazjonalnie też deszcz. Domykaliśmy lato ostatnimi śniadaniami na trawie, ostatnimi watami cukrowymi w zoo i ostatnimi lodami (no dobra, to kłamstwo, lody wtranżalamy cały rok). Potwory zrobiły się jakieś spolegliwsze, mniej rozbuchane i rozwrzeszczane, mniej popychające i szczypiące. Zaliczyliśmy ostatnie wakacyjne wojaże (tutaj) i zjechaliśmy na dobre do grodu Kraka, zaliczając jesienne eventy kulturalne i łudząc się, że bachory się od tego uwrażliwią. Buhaha, dobre sobie.

Jest takie trio przymiotników, które w Matce budzą odruch - delikatnie mówiąc - obronny. Edukacyjny. Kreatywny. Rozwojowy. Obsesja jakaś w tym współczesnym rodzicielstwie, podejście zadaniowe i wyścig. Nie dobija was to? Kiedy więc Lego Duplo zaprosiło nas na warsztaty zabawy z dzieckiem, pomyślała Matka od razu, że nie będzie jej nikt tłumaczył, jak ma się z bachorami bawić. Że będą smędzić o tej edukacyjnej rozwojowości, sadzić tekstami z podręczników. No i co? Miło jest się czasem mylić.

Taka sytuacja - restauracja. Bachor pokrzykuje, ciągnie za rękaw, biega między stolikami, wysypuje zawartość solniczki, jedzenie mu spada, picie się wylało. Znacie te zniesmaczone spojrzenia obsługi i ciche, acz oburzone poszeptywanie sąsiednich stolików? No to zaczynamy nowy cykl na blogasku - gdzie zjeść z dziećmi fajnie, smacznie i wyjść z tego bez szwanku?