Nieco ponad 1400 km. Tyle usłużnie podaje nasza nawigacja - tyle zrobiliśmy po irlandzkich drogach i bezdrożach. Dziś kolejna porcja fot i garść informacji dla ciekawych, takie tam podróżnicze duperele, ile to kosztowało, gdzie spaliśmy, co polecamy dla ułatwienia sobie życia... Ogólnie to polecamy podrzucić Babci i byczyć się z ulubionym serialem i wińskiem, ale jak już musicie jechać...

- Szalooom! - wykrzykuje Kluska radośnie, wkraczając rano tanecznym krokiem do piekarni przy skwerze Syjonu w centrum Jerozolimy. - Szalooom! - rozpromienia się młody kasjer-okularnik w fartuchu i stojąca przed nami w kolejce drobna dziewczyna w mundurze, z przewieszoną przez ramię długą bronią z podwieszonym granatnikiem i wystającym z kieszeni spodni Iphonem. A potem przechodzimy do kontemplacji dostępnych rogalików i drożdżówek.

Kalosze, kalosze, kalosze weźcie koniecznie. Z każdej strony bombardowały nas rady, a właściwie to jedna rada. Te kalosze nieszczęsne. Na liście rzeczy do spakowania pierwsze. Oczywiście "lista" to w naszym przypadku bardzo eufemistyczne określenie świcha, na którym Matka na dwie godziny przed wyjazdem naskrobała, że koniecznie trzeba spakować aparat, bo inaczej ktoś umrze w męczarniach. Jak zapewne wiecie, potomstwa mamy dwoje. No więc plan spakowania kaloszy udało się zrealizować w 50%...

Za oknem niekończące się, monotonie falujące wzgórza Pustyni Judzkiej i niebo w dramatycznym stalowym kolorze. Kiedy robimy postój, Kluska zaczyna kwiczeć radośnie i porykiwać "pustynia! pustynia!", po czym rzuca się pędem przed siebie z takim entuzjazmem, jakby zobaczyła wrota do Disneylandu. Przez chwilę się Matka zastanawia, czy nie pozwolić jej tak biec w cholerę, w końcu przecież jej się znudzi - nic nie ma na tej pustyni, co nie?